Mama dbała, żebym na pewno zdążyła do szkoły, więc zawsze wychodziłam pół godziny przed lekcjami. A przecież to było tylko 10 minut SPACERU!
Oczywiście nie szłam prosto, tylko najpierw po koleżankę. Mama Ani pracowała, więc w ich domu kto nie zaczynał lekcji o ósmej, ten już od początku podstawówki musiał sobie rano radzić sam. Zdarzało się, że to ja ją budziłam i pomagałam się wyszykować. Zawsze zdążałyśmy.
Tamtego dnia była już na nogach, ale jak zwykle w niedoczasie. Ja pakowałam plecak, ona robiła kanapkę, starszy brat kłócił się z nią o nóż. Wrzaski obudziły młodszego, który mógłby jeszcze pospać. Wlazł do łazienki i po chwili się zaczęło. Zamek w drzwiach się zaciął, nie mógł wyjść. “Odpowiedzialny” starszy brat (10 lat) zdecydował, że szkoła jest ważniejsza, on ma klasówkę, musi iść. My, smarkate (8 lat), możemy zostać, ale też powinnyśmy iść, niech bachor (7 lat) siedzi sam, skoro nie da się pomóc, to co za różnica, czy ktoś jest po drugiej stronie drzwi, czy nie. I wyszedł. Ania została. A ja? Przecież NIGDY się nie spóźniłam! A co dopiero w ogóle nie pójść do szkoły! Co by mama powiedziała? Jest Ania, mnie już nie potrzeba, mogłam iść.
Zostałam. Ale nie poddałam się, spróbowałam zrobić, co tylko się da i mimo wszystko dotrzeć do szkoły.
Śrubokręt, parę minut pracy i szybka z drzwi wyjęta. Ewakuacja więźnia przez okienko. Bardzo szybki bieg i spóźniłyśmy się tylko kwadrans.

Wiedziałam, że postąpiłam słusznie. Ale nie spodziewałam się, że nauczycielka nam uwierzy!

Mama dbała, żebym na pewno zdążyła do szkoły, więc zawsze wychodziłam pół godziny przed lekcjami. A przecież to było tylko 10 minut SPACERU!
Oczywiście nie szłam prosto, tylko najpierw po koleżankę. Mama Ani pracowała, więc w ich domu kto nie zaczynał lekcji o ósmej, ten już od początku podstawówki musiał sobie rano radzić sam. Zdarzało się, że to ja ją budziłam i pomagałam...

Tudno wybrać pierwszą taką decyzję. Myślałam nad tym dobre parę minut, w końcu zdecydowałam się na jedną naprawdę (moim zdaniem) dorosłą decyzję. Miałam wtedy dziesięć lat, strasznie chciałam mieć zwierzątko. Rodzice nie zgadzali się na psa ani kota, więc wybrałam... królika. Zależało mi na tym, ponieważ bardzo wtedy chciałam się kimś opiekować, a pluszaki już nie dawały rady spełnić moich wymagań. Uzbierałam pieniądze, poszłam z dziadkiem do sklepu zoologicznego wypytać o cenę i ile zajmie dostarczenie zwierzątka. Na miejscu kupiłam największą dostępną klatkę, jedzenie, trociny i sianko. Wiedziałam, że z takim wyposażeniem tata się nie rozmyśli. Starannie wybrałam imię, w internecie szukałam informacji o opiece nad małym króliczkiem. W końcu Stella zamieszkała u mnie w pokoju. Było ciepło, więc wychodziłam z nią do ogródka, brałam ją na kolana. Bardzo jej się to podobało. Pewnego dnia wróciłam ze szkoły, już nie mogąc się doczekać, żeby zobaczyć Stellę. Leżała w swojej klatce, nie ruszała się, ale oddychała. Szybko pobiegłam do weterynarza, króliczek otrzymał zastrzyk. Pan doktor nie dawał jej większych szans. Mimo wcześniejszego oświadczenia, że wyłącznie ja zajmuję się zwierzątkiem, mama pomagała mi pilnować Stelli. Dawałyśmy jej pić przez strzykawkę, łapczywie opisywała krople. Miała gorączkę, resztkami sił się trzęsła. Odeszła tego samego dnia - szóstego pobytu u nas. Później dowiedziałam się, że chora musiała być już wcześniej, dodatkowo powinna być jeszcze przy mamie. Do dzisiaj jest mi smutno na myśl o tym. Najszczersze chęci i dobre przemyślenie decyzji nie wystarczyły, skutkując tym, co opisałam. Oto moja pierwsza samodzielna decyzja.

Tudno wybrać pierwszą taką decyzję. Myślałam nad tym dobre parę minut, w końcu zdecydowałam się na jedną naprawdę (moim zdaniem) dorosłą decyzję. Miałam wtedy dziesięć lat, strasznie chciałam mieć zwierzątko. Rodzice nie zgadzali się na psa ani kota, więc wybrałam... królika. Zależało mi na tym, ponieważ bardzo wtedy chciałam się kimś opiekować, a pluszaki już nie dawały...

Pierwszą najpoważniejsza decyzją, którą musiałam podjąć, mając 12 lat, był samodzielny powrót do domu. Rodzice nigdy nie pozwalali mi wracać samej. Ruchliwa ulica, masa wypadków, zamiast chodnika wąskie pobocze – było to logiczne i rozważne z ich strony. Zawsze się o mnie troszczyli, opiekowali się mną. Pewnego lipcowego dnia doszło jednak do nieporozumienia. Rodzice w drodze do pracy zawieźli mnie do babci, skąd miałam przejść zaledwie pięciominutowy kawałek do miejsca pracy mamy i razem z nią wrócić do domu. Kilka minut przed 15 ruszyłam do umówionego miejsca spotkania. Gdy dotarłam na miejsce, okazało się, że drzwi główne są zamknięte. Poczułam się zagubiona, bo nie wiedziałam, co mam zrobić. Byłam wychowywana bez telefonu komórkowego i nie miałam jak skontaktować się z rodzicami. Mogłam wrócić do babci, ale po całym dniu nie chciałam jej kłopotać – zwłaszcza, że wiedziałam, że po południu zawsze urządza sobie drzemkę. Postanowiłam wrócić sama do domu. Szłam powoli, ostrożnie, jak najdalej od ulicy. Samochodów nie było zbyt wiele, ale i tak miałam w pamięci słowa rodziców, że jest to bardzo niebezpieczna ulica. Ku przestrodze wolałam trzymać się w bezpiecznej odległości. Kiedy dotarłam do domu, okazało się, że miałam wrócić razem z tatą, po prostu źle zrozumiałam rodziców.

Pierwszą najpoważniejsza decyzją, którą musiałam podjąć, mając 12 lat, był samodzielny powrót do domu. Rodzice nigdy nie pozwalali mi wracać samej. Ruchliwa ulica, masa wypadków, zamiast chodnika wąskie pobocze – było to logiczne i rozważne z ich strony. Zawsze się o mnie troszczyli, opiekowali się mną. Pewnego lipcowego dnia doszło jednak do nieporozumienia. Rodzice w...

Kiedy miałam pięć lat, tata zabrał mnie pierwszy raz w życiu na lodowisko. Trzymał mnie za rękę, żebym się nie przewróciła i tak uczyłam się jeździć. W pewnym momencie dostrzegłam młodszą ode mnie dziewczynkę, która śmigała po lodzie sama, z daleka od barierek z odwagą godną pozazdroszczenia. Podjechała do mnie i zaczęła się wyśmiewać, że jestem już duża a ciągle muszę trzymać tatę za rękę. Nazwała mnie tchórzem i odjechała. Jako, że od zawsze byłam uparta i nie lubiłam być gorsza, podjęłam samodzielnie decyzję o puszczeniu ojca. Powiedziałam mu, że będę jeździć sama, bo jestem prawie dorosła i nie potrzebuję go trzymać. Chciałam udowodnić, że potrafię jeździć i nie jestem wcale tchórzem. I jak chciałam, tak zrobiłam. Pojechałam samodzielnie kilka okrążeń. Tata był pod wrażeniem, a dziewczynka, która mnie wyśmiała tak się zawstydziła, że odechciało jej się już jazdy i poszła z mamą do domu. Kiedy byłam już starsza, rodzice powiedzieli mi, że miała ona łyżwy z podwójną płozą, dlatego czuła się tak pewnie na lodzie. I do dziś wypominają mi moją determinację i zuchwałość.

Kiedy miałam pięć lat, tata zabrał mnie pierwszy raz w życiu na lodowisko. Trzymał mnie za rękę, żebym się nie przewróciła i tak uczyłam się jeździć. W pewnym momencie dostrzegłam młodszą ode mnie dziewczynkę, która śmigała po lodzie sama, z daleka od barierek z odwagą godną pozazdroszczenia. Podjechała do mnie i zaczęła się wyśmiewać, że jestem już duża a ciągle muszę...

Moją taką pierwszą decyzją w wieku 10 lat było postanowienie,że chcę się uczyć niemieckiego. Zawsze byłam zafascynowana tym językiem, obyczajami i artystami z tego kraju. Język niemiecki dopiero miałam w liceum, jednak i tak czułam się z nim związana tak jakbym się go uczyła wiele lat. Zupełnie nie zachwyca mnie angielski, lekcje były dla mnie koszmarnie nudne, ale zajęcia z niemieckiego były dla mnie czystą przyjemnością. Gdybym znowu miała stanąć przed tym dylematem moja decyzja byłaby taka sama.

Moją taką pierwszą decyzją w wieku 10 lat było postanowienie,że chcę się uczyć niemieckiego. Zawsze byłam zafascynowana tym językiem, obyczajami i artystami z tego kraju. Język niemiecki dopiero miałam w liceum, jednak i tak czułam się z nim związana tak jakbym się go uczyła wiele lat. Zupełnie nie zachwyca mnie angielski, lekcje były dla mnie koszmarnie nudne, ale zajęcia...

Miałam 11 lat gdy mój dziadek popełnił samobójstwo w pokoju obok. Nigdy nie zapomnę krzyku mojej matki gdy go znalazła oraz prośby bym tylko tam nie wchodziła. Obiecałam oczywiście. W całym zamieszaniu jednak nikt nie był w stanie kontrolować tego, co robi nastoletnia, smutna dziewczynka. Pamiętam, jak stałam przed drzwiami pokoju i targana miedzy dziecięcą, okrutną ciekawością, a słowami matki, które ciągle słyszałam, podjęłam swoją pierwszą, dorosłą decyzję aby tam nie wchodzić. Wiedziałam, że ten widok będzie mnie prześladował do końca życia. Nie jest to wesoła historia, którą można opowiadać jako anegdotkę. Właściwie mówi się o tym bardzo trudno. Jednak rzeczywiście to od tego momentu zaczęło się moje w pełni świadome podejmowanie decyzji.

Miałam 11 lat gdy mój dziadek popełnił samobójstwo w pokoju obok. Nigdy nie zapomnę krzyku mojej matki gdy go znalazła oraz prośby bym tylko tam nie wchodziła. Obiecałam oczywiście. W całym zamieszaniu jednak nikt nie był w stanie kontrolować tego, co robi nastoletnia, smutna dziewczynka. Pamiętam, jak stałam przed drzwiami pokoju i targana miedzy dziecięcą, okrutną...

Pewnie zna to każda dziewczynka- zapuszczanie włosów do Pierwszej Komunii. Wszystkie w klasie nosiłyśmy długie warkocze, aby móc założyć wianek na pięknie pofalowane, długie włosy. Oczywiście i ja chciałam mieć jak najdłuższe. Ale nawet gdyby mi na tym nie zależało, to wiem, że jakakolwiek wzmianka na temat ich skrócenia przed tym ważnym dniem spotkałaby się ze stanowczym sprzeciwem mamy, która wiele razy komentowała decyzję kuzynki o ścięciu za wcześniej. Nasłuchałam się więc, że ewentualna wizyta u fryzjera może się odbyć PO.
Mycie i rozczesywanie włosów nie należało do ulubionego dziecięcego zajęcia. Odliczałam więc dni do komunii, aby zaraz po wszystkim udać się do fryzjera. No i nadszedł ten dzień. I co? Nagle pojawiło się wahanie. Przecież ścięcie włosów zajmie chwilkę, a ich odrośnięcie kilka lat... Co robić? Kusi krótka, bardziej młodzieżowa fryzura, ale żal jednak ścinać. Była to dość trudna decyzja.

Pewnie zna to każda dziewczynka- zapuszczanie włosów do Pierwszej Komunii. Wszystkie w klasie nosiłyśmy długie warkocze, aby móc założyć wianek na pięknie pofalowane, długie włosy. Oczywiście i ja chciałam mieć jak najdłuższe. Ale nawet gdyby mi na tym nie zależało, to wiem, że jakakolwiek wzmianka na temat ich skrócenia przed tym ważnym dniem spotkałaby się ze stanowczym...

Pamiętam, jak pierwszy raz samodzielnie wróciłam ze szkoły do domu. Miałam siedem lat, szkoła znajdowała się na drugim końcu wioski i trzeba było przejść półtora kilometra przez skrzyżowania, rynek, tory kolejowe i osiedle obok parku. Zawsze przychodziła po mnie mama do szkoły, tego dnia jednak nauczycielka wfu zachorowała i postanowiłam, że sama wrócę, nie będę na nią czekać. Droga do domu przebiegła błyskawicznie, pamiętam jednak to niedowierzanie na mamy twarzy, jak weszłam do domu a ona ubierała buty. chyba taki szok był jej potrzebny, aby zrozumieć, że mogę już sama wracać do domu:)

Pamiętam, jak pierwszy raz samodzielnie wróciłam ze szkoły do domu. Miałam siedem lat, szkoła znajdowała się na drugim końcu wioski i trzeba było przejść półtora kilometra przez skrzyżowania, rynek, tory kolejowe i osiedle obok parku. Zawsze przychodziła po mnie mama do szkoły, tego dnia jednak nauczycielka wfu zachorowała i postanowiłam, że sama wrócę, nie będę na nią...

Tak na poważnie to mogła być decyzja o moim pierwszym większym zakupie CZEGOŚ za uciułane pieniądze, a mianowicie mojej najukochańszej Alvery, czyli gitary. Miałam wtedy 9 lat i panowała "moda" na ten instrument; większość osób z mojego środowiska chciała na nim grać. Jednakże KTO rzeczywiście dokonał jego zakupu i KTO cieszy się dźwiękami swojej gitary do dziś - to, oczywiście, już inna sprawa :)
Jako że rodzice nigdy z własnej inicjatywy nie zapisali mnie na żadne zajęcia dodatkowe, to był MÓJ pierwszy krok w kierunku życia pełnego TYLU aktywności, pasji, hobby i zajęć dodatkowych, że "grafik" na życie jest napięty i jedynym przejawem życia towarzyskiego są momenty, kiedy czytam książki. Jest tam tyle postaci, że mam MNÓSTWO znajomych.
Decyzja podjęta przeze mnie w bardzo młodym wieku - jak się okazuje - miała tak ogromny wpływ na moją przyszłość i osobowość... Nie wiem, kim bym była bez mojej najdroższej przyjaciółki.

Tak na poważnie to mogła być decyzja o moim pierwszym większym zakupie CZEGOŚ za uciułane pieniądze, a mianowicie mojej najukochańszej Alvery, czyli gitary. Miałam wtedy 9 lat i panowała "moda" na ten instrument; większość osób z mojego środowiska chciała na nim grać. Jednakże KTO rzeczywiście dokonał jego zakupu i KTO cieszy się dźwiękami swojej gitary do dziś - to,...

Myślę, że za moją pierwszą „dorosłą” decyzję, jaką podjęłam w wieku 9 lub 10 lat, można uznać decyzję o przekłuciu sobie uszu. Odkąd pamiętam, uwielbiałam błyskotki, toteż długo cierpiałam z powodu niemożności noszenia kolczyków. Dorośli z najbliższej rodziny odradzali mi ten krok, strasząc, że w przekłutym uchu zrobi mi się zakażenie i gangrena, że od kolczyków płatki uszu wyciągną mi się do ramion, albo że ucho rozerwie mi na ulicy złodziej, łasy na moją niedrogą, srebrną biżuterię. Mimo to byłam bardzo zawzięta i uparcie zbierałam drobne, jakie mi wpadły w ręce, aż w końcu udało mi się zaoszczędzić odpowiednią sumę, by udać się do salonu kosmetycznego, gdzie przekłuto mi uszy. Byłam niesłychanie dumna, że na przekór wszystkim wokoło osiągnęłam swój cel. Do dzisiaj nie wychodzę z domu bez kolczyków w uszach!

Myślę, że za moją pierwszą „dorosłą” decyzję, jaką podjęłam w wieku 9 lub 10 lat, można uznać decyzję o przekłuciu sobie uszu. Odkąd pamiętam, uwielbiałam błyskotki, toteż długo cierpiałam z powodu niemożności noszenia kolczyków. Dorośli z najbliższej rodziny odradzali mi ten krok, strasząc, że w przekłutym uchu zrobi mi się zakażenie i gangrena, że od kolczyków płatki uszu...